22 maart - Een beetje ziek

Goedemorgen, ik heb goed geslapen, ik heb het wel koud gehad en werd heel moe en niet fit wakker. 

We gingen naar de bus op tijd, het waaide vandaag trouwens ontzettend hard en het heeft 3 keer geregend. Toen we bij de bus aankwamen was de bus een half uur te laat dus we waren 09:10 op stage. Gelukkig vond ze het niet erg. Ik ging helpen bij Leanne, zij was nog met van alles bezig dus ik zat daar met 8 kinderen in een kring. Geen idee wat ik met die kinderen aan moest. Na ongeveer 5 minuten kwam ze en moest ik foto's maken van het kringgesprek. Daarna hebben de kinderen gespeeld. En ik heb geholpen bij Rita want er was een nieuwe baby bij, ze was nog maar 2 maanden oud. Dus ze had wat meer hulp nodig en alle kinderen waren erg onrustig omdat het regende denken we. Al die kinderen voelen dat natuurlijk van elkaar aan, dus het ene kind sliep eindelijk, dan werd het andere kind wakker en ging huilen. Dus dat was wel pittig, ook vooral omdat ik me echt niet goed voelde en het idee had dat ik flauw ging vallen en ik was misselijk. Toen alles onder controle was bij de baby's ben ik terug gegaan naar Leanne, 6 kinderen waren aan het slapen dus we konden beginnen met de decoratie van het nieuwe thema: lente. Ik heb geholpen met het allemaal neer te zetten en mooi te maken. 

Op advies van mijn opa, oma en moeder zal ik elke dag een klein stukje vertellen over hoe het op stage precies verloopt. 
Stage voorziet bijna niks voor de kinderen en begeleidsters, het enige waar zij voor zorgen is lepels en vorken als het nodig is, speelgoed, bedjes en activiteiten. De rest moet allemaal van thuis uit meegenomen worden. Eten, drinken, doekjes om de mond af te doen, zelfs handdoekjes om de handjes mee af te drogen na het handen wassen, schortjes, luiers, dekentjes als ze willen slapen. Ook voor ons is er niks daar, wij moeten zelf voor ons eten zorgen, zelf voor ons drinken zorgen, als we iets willen moeten we het zelf meenemen. Geen eens een bakje thee. We hebben ook geen pauze, niemand van de leidsters, we moeten tegelijk eten met de andere kinderen. Dit vind ik niet zo fijn want zo heb ik niet even dat moment om te resetten. Maar het moet zo. 

Wat ook grappig is dat de kinderen om 10:00 eten en om 13:00, ze eten meestal iets van pasta of rijst, en een banaan en yoghurt. Het verbaast me echt hoeveel die kleine kinderen eten. Ze drinken ook allemaal water, in Nederland is het meestal siroop maar het is daar alleen water. Best goed voor de kinderen. 

Er zijn ook vandaag weer dingen gebeurt die echt niet kunnen. Toen de kinderen in de kring zaten en Leanne weg was, liepen de kinderen van hun stoeltje weg. Toen Leanne terug was zette ze alle kinderen hardhandig terug op de stoel en schreeuwde tegen ze als ze gingen huilen. Soms pakt ze ze maar bij een armpje beet, ik vind dit echt niet okee. En toen een kindje net wilde gaan zitten maar dit niet snel genoeg ging volgens Leanne, pakte ze dat kindje op en smeet het echt in dat stoeltje, ik had ook het idee dat ze het als 'grapje' extra hard deed. En tijdens het eten, als ze yoghurt hebben moeten we ze altijd helpen omdat ze er anders een potje van maken, hielp Leanne een kind, dat kind wilde niet dat de lepel in haar mond ging of zo, en toen duwde Leanne keihard die lepel in haar mond, dat kind moest huilen en toen ging ze weer schreeuwen tegen dat kind. Ja, ik snap dat niet hoor, doe gewoon normaal, ik snap dat ze het idee heeft dat ze alles alleen moet doen omdat ze met 3 stagiaires is, maar je kan je gewoon niet zo gedragen tegenover die kinderen. 

Er was een kindje dat Roxanne de hele tijd sloeg, Rox had al meerdere keren stop gezegd, toen kwam Leanne langs, praatte heel boos tegen dat kind en toen heeft het 45 minuten in de hoek gestaan in het kantoor en werd er daar ook nog tegen hem geschreeuwd. Dit is naar mijn idee niet de bedoeling hoe je een kind op moet voeden en al helemaal niet hoe je een kind kan aanleren wat goed en wat fout is. Maar ik ben niet degene die hier iets van kan zeggen. Ik begrijp niet dat ze niet doorhebben dat het ook anders kan en dat dat voor de kinderen en voor de leidsters een veel fijnere situatie kan maken. Zorg er bijvoorbeeld voor dat de knutsel klaar staat voordat ze aan tafel moeten. En zorg er voor dat er meer ruimte is voor de kinderen om te zitten als ze tv kijken of dat de kinderen die geen tv willen kijken iets anders kunnen doen. Maar ja, ik kan er niets aan veranderen, alleen als ze er om vraagt wil ik met alle liefde een dagprogramma maken. 

Omdat ik me echt niet lekker voelde vandaag had Christine vanochtend al gevraagd of ik niet direct naar huis wilde, ik wilde niet naar huis want dan voel ik me schuldig en heb ik het idee dat ze denken dat ik eronder uit probeer te komen. Daarom was ik wel gebleven. Maar toen ze film gingen kijken trok ik het niet meer, iedereen was aan het schreeuwen, ik had zo'n hoofdpijn. Ik wilde graag naar huis. Ik kon Christine niet vinden dus ik was bang dat we niet naar huis mochten. Gelukkig had Leanne gezien aan me dat het niet goed ging en toen ze even om eten was geweest in huis waar haar moeder ook was, zei ze tegen ons dat we om 14:00 naar huis mochten. Omdat er niets meer te doen was en we de tijd maar aan het uitzitten waren, mochten we om 13:30 weg. We zijn toen nog naar de Lidl geweest, want er waren dingen die we echt nog moesten hebben. Het duurde erg lang want er waren veel mensen, toen we naar de bus gingen waren we weer net 3 minuten te laat, dus moesten we een half uur wachten op de volgende bus. Toen we thuis waren hebben we even rustig aan tafel gezeten, besproken wat we zouden eten: kroten met spek. Ik was alles aan het pakken om voor te bereiden en toen zei ik tegen Rox, zullen we pizza eten want ik heb echt geen zin om te koken. Dus we hebben pizza gegeten, we hadden pizza Margarita gekocht en ik heb daar allemaal lekkere dingen bij gedaan: feta, ham, spek, champignons, olijven en chilipoeder, sinds we hier zijn hebben we allebei ontzettend veel zin in pittig eten dus we hebben chilipoeder gekocht. 

Ik had later die avond ontzettend veel last van mijn keel, maar ik voelde me al wel veel beter, ik had al weer de slappe lach en dan weet ik dat er vooruitgang in zit. Nu ga ik lekker slapen en hoop ik dat ik morgen me weer een stukje beter voel. Morgen moeten we waarschijnlijk wel tot laat blijven dus ik hoop dat het goed gaat, en anders is Christine  daar helemaal niet moeilijk in want we krijgen heel makkelijk vrij. 

Welterusten! Tot morgen.