15 - 17 mei

17 mei 2018 - Msida, Malta

Dinsdag 15 mei 

Toen we aankwamen op stage heeft Roxanne gelijk gevraagd aan Christine of we de feedback konden bespreken vandaag. Christine vond het goed. 

De dag verliep net als normaal, alleen waren Tamara en Yanika er nog steeds niet. Yanika is een nieuwe werkneemster. Een beetje vreemd ook, maar op zich wel aardig. 

Rond 14:00 kwam Christine om ze zeggen dat ze klaar is voor de feedback. Roxanne ging eerst, het gesprek duurde zo lang dat ik bijna bang was om zelf te gaan. Toen ze klaar was, was ik aan de beurt. Ik was best zenuwachtig want ik zat met best wel veel dingen. 

Het gesprek begon met het doornemen van mijn geschreven feedback. Ik wist al geen eens meer wat ik allemaal had geschreven. Ze was blij met de positieve feedback die ik had en vroeg om de negatieve feedback te onderbouwen. Het eerste punt was dat ik om de protocollen had gevraagd en dat ze die niet hadden gegeven en dat ik moest observeren maar dat ik niet alle dingen kon zien en liever op papier had gezien. Dat snapte Christine absoluut niet, ik kon toch gewoon zien wat er allemaal gebeurde en het ging allemaal om initiatief nemen. Ik heb het idee dat ze niet begrijpt wat ik bedoel of dat ze het niet wilde begrijpen.  

Het volgende punt was dat ik best moest wennen aan de manier van handelen hier maar dat ik nu gewend ben. Ze vroeg wat er dan anders was hier en wat de verschillen zijn met hier en Nederland. Toen zei ik dus iets verkeerds, ze ging direct in de aanval. Ik zei dat ze in Nederland voorzichtiger met de kinderen zijn en dat ze in Nederland mogen huilen. Toen begon ze gelijk met is het dan goed om die kinderen te laten huilen enzovoorts. Ze praat ook zo veel en aan een stuk door. Je komt er ook gewoon niet tussen. Uiteindelijk heb ik kunnen zeggen dat het niet fout is maar dat het mijn mening is. Op naar het volgende punt. Daar heeft ze dus een half uur over gepraat. 

Daarna had ik aangegeven dat ik alleen heb gestaan op een groep van 9 kinderen en dat dit eigenlijk niet mag. Ze begon al met te zeggen dat het geen 9 kinderen waren, toen begon ik al een beetje boos te worden want ik heb de kinderen geteld. Dus ik zei al het waren wel 9 kinderen ik heb ze geteld. Ik mag niet allen staan op zoveel kinderen, en ik vind het raar dat op de andere groep 3 gediplomeerde staan en dat ze dan ook nog Rox bij me wegriepen om luiers te verschonen. Dus ik werd al geïrriteerd. Dit ging ook nog een poosje heen en weer want toen zei ze ook nog dat er niets van me verwacht werd die dag, wat ik ook niet zo leuk vond want er werd wel van  me verwacht dat ik voor de kinderen zorgde. Ze heeft wel sorry gezegd dat deze dag zo vervelend voor me was en dat ik het de volgende keer gelijk moet zeggen. 

Uiteindelijk had ze het over het feit dat ik vaak zeg dat ik moe ben en dat ze dat raar vindt, ik zeg dat het gewoon komt omdat we zoveel ziek zijn. Ik ben denk ik 4 weken hier niet ziek geweest. Ze zegt dat ik niet alles kan schuiven op het ziek zijn. Het zat mij nog steeds dwars dat ze had gezegd dat ze niet geloofde dat we voor onszelf zorgen. Dus ik vroeg aan haar, heb je ooit wel geloofd dat we ziek zijn geweest. En toen ontstond er een soort van boze discussie, en ik zat er ook echt ik als ik laat me niet over me heen lopen. Uiteindelijk heeft ze gezegd dat de dingen die ze zegt niet altijd even goed eruit komen en dat ze het vervelend vind als het verkeerd overkomt.

Dus dat is ook weer uit mijn systeem. Ik moet gewoon niet met zulke dingen blijven lopen maar het direct zeggen, want als ik het gezegd heb dan is het uit mijn systeem en denk ik er niet meer aan. We hebben uiteindelijk weer samen kunnen lachen en toen was ik al niet meer boos. Om 15:30 begon ons gesprek en om 17:00 waren we klaar. 

Woensdag 16 mei

Ik voelde me vandaag eindelijk beter, ik had geen last meer van mijn hoofd en oren. Alleen toen ik op stage was voelde ik dat mijn keel een beetje opzette. Ik heb het direct tegen Christine gezegd toen ze vroeg hoe het ging. Ze heeft me een heel straf keelsnoepje gegeven en daarna had ik er geen last meer van. Wel was ik een beetje misselijk. Ik heb maar 1 boterham gegeten tussen de middag en die zat niet zo lekker. 

Ik heb vandaag, omdat ik meer initiatief moest nemen van Christine, gevraagd of ik wat kon voorbereiden voor de knutsels. Het thema is Lente en ze hadden het verhaal van rupsje nooit genoeg geknutseld. Dus 1 appel, 2 peren, 3 pruimen, 4 aardbeien en 5 sinaasappels. Ik moest controleren of ieder kind alles had gemaakt, wat een hele klus was. Ik ben er best lang mee bezig geweest, maar dat vond ik niet erg, want Yanika was weer terug dus ik stond met twee andere mensen op mijn groep en ze waren buiten, 10 vierkante meter is dat, dus als je dan met zoveel mensen bent vind ik het zo klein.

Ik heb toen nog een cracker gegeten omdat mijn buik een beetje raar voelde. Om 14:00 mochten we verder aan ons project, wat eindelijk een beetje vorm gaat vinden. Toen Roxanne in haar feedback gesprek zat heb ik het project uitgewerkt en een plan geschreven. Dit plan hebben ze goedgekeurd dus we kunnen beginnen. We hebben alles mee naar buiten genomen en zijn begonnen met de flessen waar het water doorheen valt. Een heel gedoe. Maar wel gelukt. Daarna ben ik begonnen met de nummers. En toen heb ik een banaan gegeten.

Nadat ik die banaan had gegeten was ik heel misselijk en deed mijn buik pijn. Ik had het gevoel dat ik moest spugen maar het kwam niet. Uiteindelijk zijn we naar huis gegaan en toen was ik zo misselijk dat ik een zakje had gepakt voor het geval dat ik moest spugen. De busreis duurde lang en lopen naar huis ging erg moeilijk, ik kon bijna niet meer op mijn benen staan. In de lift voelde ik dat ik echt ging spugen en toen de deur naar ons appartement open ging heb ik alles uitgekotst. Ik voelde me zo beroerd. Ik heb daarna geprobeerd om bouillon te drinken, ook dat kwam eruit, ik heb gebeld met mijn moeder en gevraagd wat ik zou moeten doen. Ze zei cola drinken. Ik heb een slokje cola gedronken ook dat kwam er na een kwartier uit. In totaal heb ik 7 keer gespuugd, ik zal de details besparen, maar het was niet zo leuk. 

Ik werd 's nachts ook nog wakker en heb ik gespuugd. Dus dat was niet zo'n leuke dag. En ik baalde gewoon dat ik weer ziek ben. 

Donderdag 17 mei

Omdat ik vannacht ook nog gespuugd heb heb ik besloten dat ik thuis blijf van stage, Roxanne gaat wel gewoon naar stage. Dus ik ben alleen thuis. Ik heb vanochtend wat water gedronken en dat voelde al beter. Ook heb ik een cracker op met pindakaas, en tot nu toe zit het er nog in. Ik drink een beetje thee elke keer. En het lijkt beter te gaan. Mijn maag voelt  nog wel een soort van beurs. Vandaag ga ik proberen om lekker te ontspannen. Misschien nog wat aan school doen en anders niet. En dan hoop ik dat ik morgen weer naar stage kan. Ik lig nu lekker op de bank.